ZWOLLE – Familie, vrienden, velen komen gezellig bij elkaar. Er wordt gegeten, gelachen en gedronken. We moeten koesteren en lief hebben in deze gezellige maar ook soms moeilijke tijden waarbij wij onze dierbaren missen. Wij, de politie, maar ook andere hulpverlenende instanties werken tijdens de feestdagen en moeten 24/7 bereikbaar zijn.
Ook ik had enkele jaren geleden dienst tijdens kerst. Deze kerst zorgde voor een verandering in twee levens, waaronder het mijne. Ik neem u graag mee in mijn verhaal:
Het is eerste kerstdag. Ik heb een late dienst. De dienst is om 14.00 uur begonnen. Mijn collega is een ‘oude rot in het vak’. Zelf werkte ik op dat moment zo’n tien jaar bij de politie. Wij beginnen de dienst met een briefing en doen nog even een bakkie met de collega’s van de vroege dienst. Na de briefing en het socializen gaan we de straat op en surveilleren we in diverse wijken.
Het is druk op de weg zo aan het eind van de middag. In de auto’s zitten stellen en families, allemaal netjes gekleed, waarschijnlijk onderweg naar het kerstdiner met familie en vrienden. Wij handelen wat meldingen af en zetten dit vervolgens ‘op papier’ en gaan de straat weer op.
Inbraak
Rond etenstijd rijden we naar het bureau. We kijken wat voor eten er geregeld is door de politie. Het is lekker, maar niet zoals thuis uiteraard, máár we zijn dankbaar dat er iets geregeld is.Na ons kerstdiner worden wij naar een woning gestuurd. De bewoners kwamen thuis en zagen dat de buitenkant van de woning besmeurd was met verf. Wij nemen de aangifte op. Tijdens het opnemen van de aangifte worden we opgeroepen door de meldkamer. Er is nu een woninginbraak gaande en wij moeten er met spoed naar toe. We rennen naar de auto, vol adrenaline rijden wij richting het opgegeven adres. Wij zijn gespannen en vol concentratie. Wij horen dat de melder thuis kwam en dat zij personen bovenin de woning hoorde lopen, terwijl er niemand thuis hoort te zijn.
Zwaailichten
Ik rijd. Ik doe de blauwe zwaailichten aan, we moeten zo’n 8 kilometer rijden. Ik wil er snel zijn. De sirene gaat niet aan, wij willen natuurlijk niet dat ze ons aan horen komen. Wat als de inbrekers nog binnen zijn? Hebben ze wapens? Met hoeveel zijn ze? Zijn de bewoners nog in de woning en ondernemen zij actie? Zijn de bewoners veilig? Allemaal vragen die je bedenkt tijdens het aan rijden. Wij willen de inbrekers pakken!
Veel rommel
De meldkamer stuurt meerdere eenheden ter plaatse om de omgeving af te zetten. Ik hoor dat er een hondengeleider mee rijdt, dat is mooi om te speuren. Ter plaatse omsingelen wij de woning en wachten op de hondengeleider. Als iedereen er is lopen we naar binnen. We roepen hard ‘politie’ en betreden de woning. De hond laat ook even weten dat hij er is en blaft. Iedereen is uiterst geconcentreerd. Het is donker buiten en dus ook in de woning. We checken kamer voor kamer. In één van de slaapkamers is veel rommel te zien, veroorzaakt door de inbrekers. Ineens horen we boven geluid. We roepen nogmaals ‘politie’ en lopen via de trap naar zolder. Uiterst gespannen kijken we wat ons boven te wachten staat. Helaas, het is raambekleding wat tegen het kozijn klappert. We lopen weer naar beneden en een aantal collega’s gaan surveilleren in de omgeving. Samen met de hondengeleider en hond loop ik door de wijk. De hond ruikt een spoor en wij volgen, langs woningen en door steegjes en tuinen. We treffen niets meer.
Aangifte
Ik loop terug naar de woning. Bij de woning zie ik een jonge vrouw met haar moeder staan, beiden erg emotioneel.
Ze vertelden dat ze net thuis waren gekomen na een leuke avond, samen met familie. Wij gaan even binnen zitten, we nemen de aangifte op en maken foto’s van de enorme schade. Na het afhandelen van de administratie, laat ik mijn gegevens achter en we melden ons weer beschikbaar voor de meldkamer.
Veroverd
Enkele dagen later word ik privé benaderd door de jongere vrouw. Ze wil mij bedanken voor ons optreden na de inbraak. Dit voelde ongewoon (omdat dit weinig gebeurd) maar ik reageerde uiteraard wel. Wij spreken nog eens af om alles eens na te bespreken ook kan ze vragen stellen over het verdere verloop van de zaak. Een ongewone, maar aangename wending deed zich voor, ik sprak na enige tijd ook in privé tijd met haar af. De impact van de inbraak kwam vaak naar boven en spraken hier regelmatig over. Naar mate wij vaker af spraken, voelde ik dat zij langzaam mijn hart veroverde en ik die van haar.
Nu, enkele jaren later, vier ik kerst thuis met mijn vrouw en twee fantastische kinderen. We hebben het nog wel eens over de inbraak, maar gelukkig hebben we ondertussen samen veel meer en mooie herinneringen opgebouwd…
Fijne Kerst!
