ZWOLLE – Politieagent zijn is een geweldige baan: soms heel leuk, soms heel spannend, soms heel heftig! Politieagenten worden regelmatig naar gevaarlijke situaties gestuurd waarbij zij de eigen gezondheid en veiligheid riskeren om de veiligheid van een ander te verbeteren of te herstellen. Maar hoe is het om iemand te vertellen dat een geliefde is overleden?
Een politieagent vertelt: soms moeten wij hierbij geweld gebruiken, meestal lukt dit mondeling. Soms is dit best heel spannend, maar gelukkig hebben we hierin veel ervaring en zijn we getraind om deze situaties zo snel mogelijk onder controle te brengen. Wij proberen in dit soort gevallen zo rustig mogelijk te blijven, maar vaak verhogen deze situaties onze hartslag behoorlijk.
Meldingen
Meldingen waarbij de hartslag omhoog gaat vind ik over het algemeen de meest interessante meldingen. “Daarvoor zijn we bij de politie gaan werken” zeggen wij weleens. Als ik midden in de nacht een inbreker op heterdaad kan aanhouden vind ik dit geweldig, een ander zou liever een extra blokje om gaan. Als ik hoor dat er een vechtpartij is wil ik er zo snel mogelijk naar toe om de rust terug te brengen en waar nodig op te treden. Als er een aanrijding is gebeurd wil ik graag deze mensen helpen, ongeacht wie ze zijn.
Slecht nieuwsgesprek
Er is één soort melding waarbij mijn hartslag, zonder enige fysieke inspanning, oploopt tot die van een atleet kort na de 100 meter sprint; een slechtnieuwsgesprek. Ik sta voor de deur van de woning, haal diep adem terwijl mijn vinger naar de deurbel gaat. Ik denk: “Ik ga iemand vertellen dat zijn of haar geliefde nooit meer thuis komt. Ik ga het leven van deze persoon volledig op zijn kop zetten met het nieuws dat ik breng.” Ik druk de bel in terwijl mijn hart als een razende tekeer gaat, de zenuwen gieren door mijn lijf. “Man, wat is dit moeilijk! moet je nagaan hoe moeilijk het voor de ontvanger van het nieuws is!” Achter de voordeur hoor ik gestommel, de deur wordt geopend… De persoon schrikt zichtbaar van het feit dat er politie aan de deur staat, non verbaal schreeuwt de persoon om een bevestiging dat de reden van ons bezoek niet ernstig is. Ik stel me voor en zeg direct: “We komen met verschrikkelijk nieuws. Uw geliefde is overleden…”
Is het echt waar?
Weer een verschrikte blik die zoekt naar bevestiging; “Is het echt waar?” Ik knik om de niet gestelde vraag te beantwoorden. De persoon wordt overmand door emoties. “Zullen we even naar binnen gaan?” Vraag ik. “Laten we even op de bank gaan zitten.” Met een brok in mijn keel zie ik hoe hard het verschrikkelijke nieuws binnenkomt. Ik probeer er voor de onbekende persoon te zijn, maar ik ken hem of haar niet eens! Ik leg een hand op zijn of haar schouder om het gevoel van de plotselinge eenzaamheid iets weg te nemen. Ik probeer op alle vragen antwoord te geven, er schieten zoveel vragen door zijn of haar hoofd. Nadat de eerste emoties enigszins zijn gedaald vraag ik of we iemand kunnen bellen die kan langskomen om de persoon op te vangen. Vaak wordt het gewaardeerd dat wij wachten tot deze persoon arriveert, weinig mensen willen op dat moment alleen zijn.
We zijn er stil van…
Uiteindelijk lopen wij de deur uit en stappen we weer in het dienstvoertuig. Op het politiebureau drinken we een bak koffie met collega’s om het gesprek na te bespreken. We zijn er stil van.. Het raakt me elke keer weer. Vervolgens hervatten we onze werkzaamheden.
Ons leven gaat door, het leven van de persoon waar we net zijn geweest staat even stil..
