ZWOLLE – Een Zwolse politieagent heeft op facebook een persoonlijk verhaal neergezet. Indrukwekkend omdat het gaat om persoonlijk leed dat dementie heet.
Het is een koude zaterdagochtend rond een uur of zes. Mijn nachtdienst zit er bijna op. Terwijl ik in gedachten al bijna thuis in bed lig, hoor ik ineens de stem van onze centralist op de meldkamer. “Collega’s van de 12.01, wilt u gaan naar de Ceintuurbaan in Zwolle. Daar loopt een oudere vrouw op de weg die niet meer weet waar ze woont en wie ze is. De oudere vrouw loopt ter hoogte van het tankstation en de melder is een medewerker van het tankstation”.
Samen met mijn collega stap ik direct in onze dienstauto en gaan we snel ter plaatse. Ik weet dat de Ceintuurbaan een drukke en gevaarlijke weg is waar mensen 70 km per uur mogen rijden. Terwijl we naar de Ceintuurbaan rijden schieten er meerdere gedachten door mijn hoofd. Hoe lang loopt de vrouw daar al? Zou ze het koud hebben? Heeft ze wel gegeten of gedronken? Ondertussen zijn we ter plaatse.
Samen met mijn collega stap ik uit en we lopen naar de oude vrouw. Ik zie dat er een man bij haar staat. Dit blijkt de melder te zijn. De man vertelt ons dat hij de vrouw al een tijdje heen en weer had zien lopen midden in de nacht. Toen de man de haar aansprak wist zij niet wie zij was. Terwijl de man zijn verhaal doet zie ik dat de vrouw het koud heeft. Ze kijkt me aan en vraagt me: “Agent, weet u waar ik woon?”. We bedanken de melder en nemen de vrouw mee naar onze dienstauto zodat ze kan opwarmen.
In de auto proberen we samen met de centralisten van de meldkamer erachter te komen wie de vrouw is en waar zij woont. Na een tijdje kan de vrouw ons vertellen wat haar achternaam is. Hierdoor kunnen we het adres van de vrouw achterhalen. We blijken nog geen honderd meter van de woning vandaan te zijn. We rijden naar de woning en zien dat de voordeur nog openstaat. Eenmaal binnen komen we erachter dat de vrouw een zoon en een dochter heeft. Beiden wonen in het westen van het land. We bellen ze en ze stappen meteen in de auto naar Zwolle.
Ondertussen zorgt de vrouw goed voor ons. Ze biedt ons koffie en zelfs een koekje aan. Omdat de vrouw al meerdere uren heeft rondgelopen willen we haar laten rusten. We zorgen dat ze in haar bed komt maar merken meteen dat ze de rust niet kan vinden. Ze maakt zich zorgen over ons. Gaan we wel voldoende koffie pakken? Mijn collega en ik kijken elkaar aan met een lach op ons gezicht. Wat een lieve vrouw!
Een uur later arriveert de familie. De vrouw blijkt vaker in de war te zijn en heeft beginnende dementie. Door dit nachtelijke avontuur blijkt wel dat de vrouw niet meer voor zichzelf kan zorgen dus haar kinderen willen regelen dat ze meer hulp krijgt. We laten de vrouw met een gerust hart achter bij haar dierbaren. Op naar het bureau om onze dienstauto over te dragen aan de collega’s die het stokje van ons overnemen. We gaan met een goed gevoel naar huis omdat we de vrouw hebben kunnen helpen.
Dit maakt politiewerk mooi!!
