ZWOLLE – Wat maakt een politieagent mee als er een melding komt dat van iemand al een week niets meer is gehoord? De politie gaat er op af en komt tot een schokkende ontdekking: zelfdoding
Mijn wekker gaat. Het is 20.45 uur. Ik stap uit bed en ga douchen. Vervolgens smeer ik mijn brood en pak ik al mijn spullen bij elkaar. Als laatste geef ik mijn dochter een dikke kus, ze slaapt heerlijk en weet gelukkig niet dat mama de hele nacht weg is. Ik heb nachtdienst!
Briefing
Als ik op het bureau aan kom, kleed ik mij om voor de dienst. In de agentenwacht zie ik de collega’s van de late dienst druk bezig met de laatste afwikkelingen. Ik hoor welk roepnummer ik krijg en neem het voertuig van de late dienst over. Vervolgens krijgen we de briefing te zien over wat zich de laatste dagen heeft afgespeeld en waar we rekening mee moeten houden.
Angst
Als we net klaar zijn met de briefing roept de meldkamer ons op. Ik hoor dat we naar een flat moeten waar een jongen van 30 jaar zou wonen. Zijn ouders staan bij hem voor de deur, maar krijgen geen contact met hem. Ik hoor van de meldkamer dat de ouders al een week niets van hun zoon hebben gehoord. Samen met mijn collega ga ik ter plaatse. Als we de parkeerplaats op komen rijden zien we een man en een vrouw bij het portiek staan. Ik spreek deze mensen aan en zie de angst in hun ogen. Ze maken zich zorgen! Ze vertellen dat ze een sleutel hebben van de woning, maar niet binnen kunnen komen. Het vermoeden is dat de deur aan de binnenkant op slot zit. De ouders vertellen mij dat hun zoon ook al een week niet op zijn werk is verschenen en dat zijn fiets gewoon in de schuur staat.
Deur op slot
Samen met mijn collega en de ouders van de jongen besluiten we om bij de woning te gaan kijken. Ik zie dat de deur aan de binnenkant op slot zit. Er zit geen beweging in de voordeur. Om een woning te betreden hebben we normaal gesproken toestemming nodig van de bewoner. Omdat we denken dat er iets aan de hand is met de jongen, besluiten we op basis van de hulpverlening de ruit in te slaan van de voordeur.
Spanning
Ik sla de ruit in en ga door het gat van de ruit naar binnen. Mijn collega volgt mij en opent de voordeur. We staan in een halletje. Ik voel dat bij mij de spanning stijgt en voel mijn hart in mijn keel. Ik maak me zorgen en weet niet wat ik ga aantreffen. De ouders van de jongen staan nog steeds achter ons. Dan bedenk ik mij dat we ons voor moeten bereiden op het ergste. Dan probeer ik de deur naar de woonkamer te openen. Dit lukt niet. Ik voel dat er iets tegenaan staat. Ik kijk mijn collega aan en zeg haar dat ik de deur ga intrappen. Ik neem wat ruimte en begin tegen de deur aan te trappen. Na meerdere pogingen lukt het mij de deur te openen. Ik ben binnen…
Geen hartslag
Ik zeg tegen mijn collega dat ik binnen ga kijken en vraag of zij in het halletje wil blijven staan bij de ouders. Ik wil namelijk niet dat zij iets zien wat ze niet willen zien. Dan loop ik de woonkamer binnen… Ondertussen loopt bij mij de spanning steeds hoger op. Dan zie ik iemand op de grond liggen. Ik schrik! Ik loop er naar toe en spreek de jongen aan. Ik krijg geen reactie… Dan voel ik of hij nog een hartslag heeft. Ik voel niets! Ik geef dit direct door aan de meldkamer. Ik vermoed dat we niks meer kunnen doen. Het ziet er niet fijn uit. Dan draai ik me om en de ouders van de jongen zien aan mijn gezicht dat het niet goed is.
Forensisch arts
Mijn collega en ik blijven bij de ouders van de jongen. Zijn vader wil naar binnen toe. Ik zeg hem dat het beter is om niet te gaan kijken. Ondertussen arriveren ook de overige hulpverleners, waaronder een forensisch arts. Ik vraag aan de huisbaas van de flat of we ergens anders kunnen gaan zitten, zodat we niet bij de voordeur hoeven te blijven staan.
Zelfdoding
Even later krijg ik de doodsoorzaak te horen van de forensisch arts en vertel ik de ouders van de jongen dat hun zoon zelfmoord heeft gepleegd. Er is even een stilte en daarna veel verdriet.
