Mensen in de armoede zijn moe, heel moe. Het constant moeten maken van keuzes leidt tot stress. Er zijn mensen die al vijftien jaar leven van een minimum inkomen. Nooit eens iets extra’s, nooit iets leuks kunnen kopen. Altijd maar keuzes moeten maken: als ik vandaag geld uitgeef aan iets kan ik wellicht morgen niet eten.
En nee, ze (57) wil niet bij haar naam worden genoemd, maar wil wel praten over haar leven. Beter gezegd: haar overleven in deze maatschappij. Okay, ze woont in een flatje en heeft het ingericht. Maar dat is al vijftien jaar geleden. De vloer moet worden vervangen, maar dat geld is er niet. Als de koelkast het begeeft dan zit ze zonder. Leven van zo’n dertig euro per week, dat moet ze. In de supermarkt koopt ze het goedkoopste dat er is. Gaat alle aanbiedingen af om van het weekgeld dat er over is te overleven.
Scheiding
Hoe ze in deze situatie is beland is zoals het veel te vaak gebeurt. Haar relatie loopt op de klippen en ze zit in de WAO omdat ze niet kan werken: afgekeurd. Waarom ze niet kan werken is niet belangrijk. Vijftien jaar geleden kwam ze naar Zwolle en kon van het weinige geld haar flatje inrichten. Haar ex-partner hield de partneralimentatie op zak, ging zover dat hij dat hij zich failliet liet verklaren. Wat overbleef was een uitkering op het minimum om van te (over)leven.
Vooroordelen
Waar ze ook moet leven is de vooroordelen die de mensen hebben over haar en over veel van de mensen op een bestaansminimum. Het zijn vaak de mensen die een biefstuk op het bord hebben en oordelen over mensen die af en toe een speklapje kunnen eten. ”We geven ons geld verkeerd uit”, is een standaard oordeel. ”Geld uitgeven”, zegt ze ”welke centen? Ik heb ze niet. Van mijn inkomen gaat het grootste deel naar de vaste lasten. Dan houd ik zo’n dertig euro per week over om eten van te kopen. En dan probeer ik ook nog iets te sparen.”
Kerstdiner
Daar waar de meeste mensen thuis de gezelligheid zoeken met Kerst, zit ze thuis. Een kerstdiner had ze dit jaar wel. Het kerstdiner voor de minima, zoals het heet. En dan zit het stampvol in de WRZV-hallen. ”Ieder jaar worden het er meer. Hoezo, het gaat goed in Nederland? Voor ‘ons soort mensen’ is dat niet het geval. Het leven wordt ieder jaar weer duurder. Volgend jaar komt de BTW-verhoging er aan. Boodschappen worden weer duurder en het is allemaal al zo duur.” Het is en blijft struinen door de aanbiedingen. Twee voor de prijs van één? Dat betekent in tien porties verdelen en de vrieskist in. Van twee kilo gehakt kan ik een paar weken eten.” Dertig euro is een bedrag wat veel mensen bijna achteloos in het winkelkarretje gooien, daar moet ze een week van eten.
Kringloop
En dan is er nog de kringloop. Ze maakte zich een paar jaar geleden boos op een raadslid die zei dat de minima best een andere televisie bij de Kringloop kon halen. ”Dat is een leuke gedachte. Maar het is allemaal ouder en dus krijg je te maken met extra reparatiekosten en energiezuinig zijn ze niet dus is het een flinke aanslag op de energielasten. En nee, we kunnen niet even een nieuwe televisie halen bij de MediaMarkt. Ze zou liever zien dat de gemeente het mogelijk maakt om een nieuwe goederen aan te schaffen. Dan zijn we even van de reparatiekosten af en scheelt in de energielasten. Dubbelop, dus.” Als haar televisie het begeeft dan zit ze zonder. Een andere televisie zit er niet in. Daarvoor moet ze eerst weer proberen geld opzij te leggen. ”En weet je wie ook winkelen bij de Kringloop? Dat zijn mensen die voldoende geld hebben en met de auto komen voorrijden om ‘inkopen’ te doen. De leuke spullen worden voor onze neus weggekaapt.”
Uitzichtloos
Uitzicht is er nagenoeg niet. Werken kan niet en wat blijft er dan over? Een nieuwe relatie? ook dat is gewoon lastig omdat je niet voldoende kunt investeren hierin. Een man, ergens in Groningen, vond haar heel leuk, ze vond hem via een gratis datingsite. Maar naar hem toegaan lukt niet. Geen geld voor het openbaar vervoer. Hij trouwens ook niet. Ze zucht: ”Ik wil niet het risico lopen iemand leuk te gaan vinden die ook in een uitkering zit. Dat wordt uitzichtloos en je wordt gekort. Dus blijft er nog niets over. Een man met werk zou beter zijn. Maar waar vind je die? En op een datingsite is het ook geen luxe. Je weet niet wie je tegen het digitale lijf loopt en wat ze van je willen. Nooit meer een gewelddadige relatie. Die heeft ze gehad.” Dus blijft er weinig over dan de hele dag televisie kijken op haar oude televisie, internet op haar mobiel en haar flatje spik en span houden. Zo verslijten haar dagen: dag in, dag uit.
