Als je dichterbij komt spring ik naar beneden

ZWOLLE - Dit keer een emotioneel verhaal van agente Marolein op de facebookpagina van de Zwolse politie over het meisje 'Tess' dat zelfmoord wil plegen. Een inkijkje in het werk van een politeagent.

Zondagavond, samen met mijn collega Rob heb ik nachtdienst. De dienst is nog maar net begonnen als ik de meldkamer hoor. Tess, een meisje van 17 jaar is weggelopen vanaf de open psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Het is onbekend waar ze naartoe is gegaan.

Samen met Rob loop ik naar ons dienstvoertuig en aanrijdend naar het ziekenhuis neemt Rob contact op met de ouders van Tess. Wij krijgen van de ouders te horen dat ze vanavond bij Tess op bezoek zijn geweest en dat ze daarna weg is gelopen van de afdeling. Het is onbekend waar Tess nu is. Vader vertelt ons dat hun dochter al meerdere pogingen tot zelfmoord heeft gedaan. Rob hoort aan de stem van de ouders dat ze radeloos en verdrietig zijn. Rob stelt de ouders gerust en belooft dat we ons uiterste best doen om Tess te vinden.

Vader vertelt ons dat Tess een afscheidsbrief heeft achtergelaten op haar kamer in het ziekenhuis. Rob vraagt wat er in de brief staat. Dan horen we wat ze heeft geschreven en kijken we elkaar even aan. We schrikken, ze is nog zo jong en ziet het nu al niet meer zitten. Zou ze zichzelf echt wat aan doen? Rob vraagt aan de ouders of zij enig idee hebben waar Tess naartoe zou kunnen gaan. We krijgen te horen dat ze weleens heeft aangegeven van een brug af te wil springen in de buurt van de A28. Het is onbekend waar. Ook zou ze vaak in het centrum van Zwolle te vinden zijn.

Als Rob heeft opgehangen, besluiten we voordat we naar het ziekenhuis rijden, eerst langs de locaties te gaan die vader ons heeft aangegeven. Dit in de hoop Tess te vinden. We houden in ons achterhoofd rekening met het ergste! Als we Tess niet hebben gevonden, rijden we naar het ziekenhuis.

Op de afdeling van het ziekenhuis worden we door een verpleegkundige opgevangen. Zij vertelt ons wat er is gebeurd en laat ons de afscheidsbrief van Tess zien. Ik schrik van de tekst die op de brief staat geschreven! Dan geeft de verpleegkundige ons een foto van Tess. Ik bekijk de foto goed. Ik zie dat ze lacht, ze lijkt gelukkig. Het signalement dat we krijgen van Tess, geven we via de portofoon door aan de overige collega´s, zodat zij ook naar Tess uit kunnen kijken. Vervolgens vraagt Rob om een telefoonnummer van Tess, zodat we haar telefoon eventueel kunnen uitpeilen. Het telefoonnummer wordt door de verpleegkundige voor ons op een briefje geschreven.

Dan vertelt de verpleegkundige dat Tess al eens eerder is weggelopen van de afdeling en dat ze toen is teruggevonden bij het Maagjesbolwerk. We nemen deze informatie mee in ons achterhoofd en we spreken af dat wij ze op de hoogte brengen als we meer informatie hebben. Dan vertrekken we uit het ziekenhuis. We besluiten om naar het Maagjesbolwerk te rijden. Ondertussen belt Rob naar het telefoonnummer van Tess. Rob wordt tot twee keer tot weggedrukt. Dan proberen we het nog een keer. Gelukkig, er wordt opgenomen. “Hallo?” Horen we aan de andere kant van de lijn. Waarop Rob antwoord: “Hallo, spreek ik met Tess?”. “Ja dat klopt, met wie spreek ik?”. “Je spreekt met Rob van de politie”. De verbinding wordt verbroken. We bellen nog een keer. “Rot op, ik wil geen politie, bemoei je er niet mee”, voordat Rob iets kan zeggen wordt de verbinding wederom verbroken. We zijn blij, ze leeft in ieder geval nog.

Omdat we toch willen proberen te achterhalen waar Tess is, probeer ik het nog een keer. Ik bedenk me dat ze mijn stem nog niet heeft gehoord en misschien lukt het mij om me haar te praten. Dan bellen we nog een keer het nummer van Tess. “Ik wil geen politie, begrijp me dan!”, hoor ik. Ik zeg tegen Tess: “Tess, ik ben Marjolein. Ik wil je helpen, we maken ons zorgen en willen graag weten waar je bent”. Ik hoor Tess zeggen dat ze dit niet wil vertellen. “Ben je in Zwolle?”, vraag ik. Ik hoor Tess antwoorden: “Ja, ik ben in Zwolle, ik ga straks springen! En ik heb een mes”. Dan vraag ik waar ze is in Zwolle. Ik hoor dat Tess zegt: “Ik ben bij het water en ik ga straks springen”. Dan wordt de verbinding wederom verbroken.

Dan kijkt Rob me aan. “Het water bij het Maagjeswolwerk!” hoor ik hem zeggen. We besluiten om daar te kijken. We parkeren ons dienstvoertuig uit het zicht van het water. We stappen uit en rennen richting het water. Als we het Maagjeswolwerk hebben afgezocht, treffen we haar niet aan…

Dan besluiten we nog een keer het telefoonnummer te bellen in de hoop dat we een telefoon horen overgaan. Als ik het telefoonnummer bel hoor ik aan de andere kant van de lijn de stem van Tess. “Je bent van de politie. Ik zag je net uit het politievoertuig stappen. Ga weg!”. Dan wordt de verbinding weer verbroken en ren ik terug naar ons dienstvoertuig. Ik bedenk me dat ze daar in de buurt is, want ze heeft me zien uitstappen.

Als ik bij ons dienstvoertuig aan kom kijk ik rond. Dan zie ik Tess staan op een hoge muur van 6 meter hoog. Ik spreek haar voorzichtig aan, er hoeft maar iets te gebeuren en ze valt van de muur af. Ik schrik, als ze maar niet gaat springen. Ik hoor dat Tess boos is en wil dat we weggaan. Ik vertel Tess dat we haar willen helpen en niet willen dat ze springt. Rob gaat op een rustige toon met Tess in gesprek en probeert haar op die manier rustig te krijgen. Als we vragen waarom ze wil springen, geeft ze aan dat ze niet meer verder wil leven. Ik vraag aan Tess of ik iets dichterbij haar mag komen. Dan hoor ik haar zeggen: “Nee, blijf staan! Als je dichterbij komt dan spring ik naar beneden”. Ik luister naar haar en blijf staan. Naast de 6 meter hoge muur loopt een trap. Via deze trap kan je op de muur komen.

Rob geeft aan de meldkamer door dat we Tess hebben aangetroffen en wat de situatie ter plaatse is. Ik hoor Rob aan de meldkamer vragen om de brandweer met een vangnet en een onderhandelaar van de politie. Rob en ik hebben het gevoel dat ze echt wil springen. De meldkamer geeft aan dat ze de brandweer en een onderhandelaar proberen in te schakelen. We krijgen te horen dat de brandweer en de onderhandelaar bezig zijn met andere klussen en daarna zo snel mogelijk komen.

De tijd gaat voorbij terwijl we op Tess inpraten. Langzamerhand vertelt ze ons steeds meer en krijgen we beter contact met haar. Op een gegeven moment horen we via de portofoon dat een collega op de camera ziet dat Tess een mes in haar hand heeft. Rob vraagt aan Tess wat ze in haar hand heeft, Tess wil het eerst niet zeggen, maar na enig aandringen geeft ze toe dat ze een mes in haar hand heeft. Rob vraagt haar of ze het mes naar beneden wil gooien, omdat we niet willen dat zij zich hiermee verwond. Eerst wil Tess niet, maar na enig aandringen gooit ze toch het mes naar beneden. Ik voel me opgelucht en krijg het gevoel dat we de goede kant op gaan in het gesprek.

Op enig moment zegt Tess dat ze het koud krijgt en dat ze wil roken. Sterker nog, ze vraagt om toestemming om te mogen roken. Ik zie mijn kans schoon en zeg dat ik ook wel zin heb in een sigaret, dit terwijl ik eigenlijk helemaal niet rook. Ik vraag aan Tess of zij sigaretten en een vuurtje heeft, Tess bevestigd dit. Ik vraag of ik een sigaret van haar mag “bietsen”, dit vindt ze goed. Tess gooit een sigaret naar beneden, ik laat met opzet de sigaret vallen en zeg hardop: “Ik kan echt niet vangen!” Vervolgens vraag ik Tess om een vuurtje, ik zeg erbij dat ik niet kan vangen, dus ik vraag of ze het me even wil aangeven. Tess twijfelt. “Als ik je het vuurtje geef ga je mij pakken he?” Zegt ze. “Natuurlijk niet!” lieg ik “Weet je hoe gevaarlijk dat is?”.

Uiteindelijk stemt Tess ermee in dat ze de aansteker aan mij overgeeft. Ik loop de trap op en zie dat Tess over de muur mijn kant op komt lopen. Rob moet van Tess beneden blijven. Ze houdt veel afstand en steekt met gestrekte arm de aansteker in mijn richting, ik strek ook mijn arm uit, ik kan er net niet bij. Tess doet nog een extra stapje in mijn richting zodat ik de aansteker kan aanpakken, dan gaat het snel….

Ik doe een stap dichterbij en pak Tess vast bij haar pols. Ik wil haar niet meer loslaten. Ik trek haar naar me toe. Tess begint direct te schreeuwen. Ze wil dit niet. Ze wil zich los rukken, maar ik laat haar niet meer gaan. Ik zie dat Rob snel naar boven rent en Tess ook vast houdt. Samen lopen we naar beneden en stappen we in ons dienstvoertuig. Gelukkig.. ze is veilig! Tess is boos en wil niet met ons praten. Ze wil dood. We vertellen haar dat we haar willen helpen en niet willen dat ze zichzelf iets aan doet. Met een dubbel gevoel stappen we weer in de dienstauto. We zijn opgelucht dat het zo goed is afgelopen, maar aan de andere kant is het heel verdrietig dat zo’n jong meisje zoveel moeilijkheden in haar leven heeft. We hopen dat ze weer gelukkig wordt!

(In verband met de privacy is Tess een fictieve naam)