ZWOLLE – Weer een opvallend en vooral emotioneel verhaal van een Zwolse politieagent. Dit keer gaat het over mishandeling in een gezin. Een man slaat zijn vrouw en kinderen.
Een late dienst op een doordeweekse dag. Het is een drukke dienst, de meldingen blijven maar komen. Gelukkig vinden we tijd om even snel iets te eten. Denken we… Op het moment dat ik de eerste hap van mijn eten neem hoor ik de meldkamer tegen ons zeggen: “Een vrouw is aan komen lopen bij haar buurman, ze is volledig in paniek! De buurman kan niet duidelijk krijgen wat er gebeurd is, wilt u naar dit adres gaan om te kijken wat er aan de hand is?” Met een half volle mond antwoord ik dat wij direct die kan op gaan. Ik plaats het deksel weer op mijn eetbakje en loop met mijn collega richting de auto.
Mishandeling
Na enkele minuten zijn wij op het opgegeven adres. We treffen een vrouw die hard aan het huilen is. Ze lijkt opgelucht om ons te zien, toch is ze erg in paniek. Het kost even tijd om haar enigszins tot rust te krijgen zodat ze haar verhaal kan vertellen. Ze vertelt ons vervolgens dat haar man haar regelmatig slaat, ook vanavond heeft hij haar geslagen. Ze vertelt dat ze het niet meer aan kan en dat ze is gevlucht. Ze vertelt dat haar kinderen nog binnen zijn en dat ze zich ernstige zorgen om haar kinderen maakt. Vervolgens laat ze aan mijn vrouwelijke collega blauwe plekken zien die afkomstig zijn van de mishandelingen.
Papa is weg
Ik besluit om direct naar de woning te lopen, ik wil weten hoe het met de kinderen gaat. Ik loop naar buiten en met een paar stappen ben ik bij het huis van de vrouw. Ik zie dat de gordijnen dicht zijn, er brandt wel licht. Ik druk op de deurbel maar hoor niets. Dan klop ik op de ruit. Ik hoor een kinderstem roepen: “Hallo? Wie is daar?“ Ik zeg dat ik van de politie ben. Direct zie ik het gordijn met een ruk open gaan. Een kleine jongen van een jaar of 8 staat aan de andere kant van het glas. Ik vraag aan hem of hij de deur wil open doen. Ik zie dat hij zijn hoofd schudt. Vervolgens vraag ik hem of zijn vader ook thuis is. Ik zie dat hij opnieuw met zijn hoofd schudt. “Papa is weg.”
Waar is mama?
Ik zeg tegen de kleine man dat ik mama heb gesproken en dat ik ben gekomen om te helpen. “Waar is mama!?” vraagt hij direct. “Als je de deur opendoet breng ik je naar mama.” zeg ik. “Papa heeft de deur op slot gedaan, ik kan hem niet open maken.” zegt hij. Ik vraag hem of hij het raam wel kan openmaken. Ik zie dat het mannetje direct in de vensterbank klimt en aan de slag gaat. Hij opent het raam en springt naar buiten.
Ik ga door mijn knieën, het mannetje rent op me af en pakt me vast, hij barst direct in huilen uit. “Wat is er toch kerel?” vraag ik hem. “Papa heeft mama geslagen, papa was heel boos en mama moest heel hard huilen.” Ik pak de jongen vast en zeg hem hoe erg ik dit vind.
Papa slaat ons
Ik kijk naar het openstaande raam en zie dat er nog twee meisjes naar buiten klimmen, ik schat ze ongeveer 4 en 6 jaar oud. Ze komen bij ons staan, het oudste meisje pakt mij bij mijn arm en zegt: “Papa was heel boos, als papa boos is slaat hij ons soms ook.” Ik voel een rilling over mijn rug gaan, ik schrik van de uitspraak van het meisje. Misschien schrik ik nog wel meer van de kalmte van de toon waarop ze het zegt. “Als wij niet luisteren, slaat papa ons met een riem.” vult de jongen aan. Ik moet mijn woede onderdrukken, het liefst zoek ik die vader nu direct op om hem… Ik onderdruk mijn gedachten en schakel terug naar de ‘kindermodus’. “Kom, we gaan naar jullie moeder!” zeg ik.
Hulpverlening
Als we bij de buurman binnen lopen is het een emotioneel weerzien tussen moeder en kinderen. Ik slik mijn emoties weg en pak mijn telefoon om de hulpverleningsinstanties te bellen. Deze vrouw en kinderen gaan niet naar huis zolang wij niet weten waar vader is. We zoeken uit in welk merk en type auto de vader rijdt en geven dit door aan de overige collega’s op straat.
Huiselijk geweld
Uiteindelijk besluiten we met iedereen naar het politiebureau te gaan. Ondertussen is een vriendin van de moeder gebeld, zij neemt de moeder en kinderen mee naar het politiebureau. Wij moeten nog een aantal dingen afhandelen en lopen dan naar ons dienstvoertuig om ook naar het politiebureau te rijden. Op het moment dat wij de parkeerplaats oplopen, zien wij een man uit een zojuist geparkeerde auto stappen. Ik kijk naar de man, vervolgens naar het kenteken. Het is de vader! De man kijkt verschrikt in onze richting. Ik vraag hem om zich te identificeren. Het blijkt inderdaad de vader te zijn. Ik vertel hem dat hij is aangehouden wegens huiselijk geweld. Ik sla hem in de handboeien en breng hem, samen met mijn collega, naar het politiebureau.
Dubbel gevoel
Uiteindelijk neemt de hulpverlening de zorg voor de moeder en kinderen over. Moeder zit met haar kinderen in de hal van het politiebureau. Ik loop naar hen toe om uit te leggen hoe het nu verder gaat. Ik ga bij hen zitten en vertel wat ze willen weten. Als ik ben uitgesproken springt de dochter bij me op schoot. “Ik vind jou lief!” zegt ze. “Ik vind jou ook heel lief.” zeg ik tegen haar. Ik geef haar een aai over haar bol en geef een high five aan het jongste meisje en de jongen. Ik wens de moeder veel sterkte toe en neem afscheid van het gezin. Met een dubbel gevoel loop ik terug naar mijn werkplek. Het is inmiddels al lang tijd om naar huis te gaan. Ik drink nog een kop koffie met mijn collega en ga met een voldaan gevoel naar huis.
NB. De afgebeelde personen zijn in werkelijkheid niet betrokken geweest bij het verhaal in deze blog.
