Isala: met een koppelbed ziet een ziekenhuiskamer er opeens heel anders uit

Oncologie verpleegkundigen Eta Nabers en Marijke Damhuis lopen met een bed zonder rand naar een kamer. Daar wordt hij tegen een gewoon ziekenhuisbed aangezet. Het resultaat een echt tweepersoonsbed. Als vervolgens een warme blauwe sprei over de twee matrassen wordt gelegd en de bijpassende kussentjes, ziet de ziekenhuiskamer er opeens heel anders uit.

Dankzij het koppelbed kunnen mensen echt bij elkaar slapen. Marijke: ‘Wij gebruiken dit bed als mensen hier willen waken, maar ook als een stel gewoon bij elkaar wil zijn. Op de afdeling Hematologie liggen patiënten vaak weken achter elkaar. Hoe fijn is het dan dat je partner in het weekend kan komen logeren en je samen het weekend kunt doorbrengen? Wij proberen het dan zo aangenaam mogelijk te maken. Komen als het medisch verantwoord is, zo weinig mogelijk de kamer in en zorgen er voor dat er iets lekkers is.

Wij hebben het bed ook een keer neergezet in de kamer van een jonge vader. Hij ging niet meer beter worden. Maar dankzij dit bed kon hij gezellig met zijn twee kinderen en vriendin samen tekenfilms kijken. Nee dit is inderdaad geen zorg waar je beter van wordt. Wij noemen dit ondersteunende of complementaire zorg. En als ik die vader met zijn kinderen voor de televisie zie genieten, weet ik dat die ondersteunende zorg net zo belangrijk is. Als verpleegkundigen halen wij alles uit de kast om naast de medische zorg ook die zorg te kunnen bieden.’

‘Het koppelbed hebben wij al wat langer’, vertelt Marijke. ‘De sprei, de kussentjes en deze mokken hebben wij sinds kort. Alles om de sfeer zo huiselijk mogelijk te maken. Wanneer een patiënt niet meer beter wordt maar niet naar huis kan of een hospice, kun je met een paar simpele dingen de kamer knusser maken. Bijvoorbeeld met een paar echte bekers in plaats van de kartonnen die bij de koffieautomaat staan.’

Op de afdeling is ook een waakmand. ‘Daar zitten verschillende dingen in, zoals kleurboekjes voor de kinderen, tijdschriften, puzzelboekjes, massageolie een plaid enzovoort. En wij kijken per situaties wat iemand nodig heeft.’

Als iemand overlijdt op de afdeling, belt de verpleegkundige die veel bij de zorg betrokken was na ongeveer vier weken met de nabestaande. Marijke: ‘Een luisterend oor is enorm belangrijk, al heeft de één er meer behoefte aan dan de ander. En dat is prima. Voor deze gesprekken maken wij echt tijd. Wij geven onze pieper af, zodat wij niet gestoord worden tijdens deze gesprekken. Mensen waarderen het enorm.’

Ook een vorm van ondersteunende zorg, is de herdenkingsbijeenkomst in Nazorgcentrum IntermeZZo. Marijke: ‘Wij organiseren deze bijeenkomst voor nabestaanden van overleden patiënten. Nabestaanden van patiënten die op onze afdeling zijn overleden krijgen in elk geval een uitnodiging. Maar ook nabestaanden die ons een rouwkaart sturen krijgen er één. Wij kijken wie de uitnodiging accepteert, en proberen er dan voor te zorgen dat de verpleegkundigen met wie veel contact was er dan ook zijn. Soms twijfelen nabestaanden. Wel of niet gaan…wat heb ik eraan. Maar uiteindelijk is iedereen altijd blij dat hij is geweest.’

Meer informatie over ondersteunende zorg en nazorg bij kanker is te vinden op de websites van Isala Oncologisch centrum en Nazorgcentrum IntermeZZo .