‘‘Het was begin jaren tachtig en ik was in opleiding tot verpleegkundige. Ik volgde de in-service opleiding en liep stage op de operatiekamer. De eerste patiënt was een mevrouw die mogelijk borstkanker had. In die tijd werd tijdens een operatie een stukje weefsel afgenomen. Als dan bleek dat het foute boel was, werd meteen de borst geamputeerd. Borstbesparende operaties bestonden nog niet’’, vertelt Willemien Reinds-Fikse.
‘‘Mevrouw was enorm gespannen. Ik praatte met haar en hield haar hand vast. De chirurg wilde dat ik iets anders ging doen, en dus bij mevrouw weg zou gaan. Maar omdat ze zo nerveus was, wilde ik niet weg totdat zij sliep. Ik twijfelde … durfde ik dat te zeggen tegen de dokter? Ik was nog zo jong en nog ‘maar’ een leerling. En in die tijd was het zeker ‘not done’ om tegen een arts in te gaan. Ik deed het toch. De chirurg was met stomheid geslagen.’’
‘‘Tijdens de operatie bleek dat mevrouw geen borstkanker had. Toen zij terug werd gebracht naar de afdeling, deed ik snel een briefje onder haar kussen waarop ik schreef dat ik blij was dat het goed was afgelopen. Een paar dagen later stond er op de operatiekamer een fles wijn. ‘Voor Willemien’, stond op het begeleidende briefje. Met daarbij de tekst ‘Bedankt voor de morele steun afgelopen maandag’. Een fles wijn voor mij, voor de stagiair! Ik vond dat zo bijzonder. Het briefje en ook het etiket van de fles wijn heb ik nog steeds!’’
”Die bewuste maandagochtend heb ik geleerd om in de bres te springen voor een patiënt wanneer dat nodig is. Als ik dit toen al durfde als leerling, ging ik het altijd durven. Het briefje van deze mevrouw was daarvoor mijn stimulans. Dat was mijn bevestiging dat ik het goede had gedaan. Vanaf dat moment ben ik het altijd blijven doen: opkomen voor mijn patiënten. Als je dan soms van de regels moet afwijken, is dat niet anders. Dat maakt mijn werk juist zo leuk.’’
