Een deel van de Acute Opname Afdeling van Isala is eind september al ingericht als als cohortafdeling voor coronapatiënten. ‘’Dat was een moeilijk moment voor iedereen;’, vertelt AOA-verpleegkundige Anne Trompert. ‘’Alles wat wij tijdens de eerste golf hadden meegemaakt, hadden wij in een laatje gestopt en dichtgedaan. Nu ging dat laatje weer open. Dat was erg heftig. Gelukkig kunnen wij daar goed met elkaar over praten.’’
‘’De eerste golf was overweldigend’’, vertelt Anne. ‘‘Alles was zo nieuw! Er waren nog geen duidelijke protocollen, geen richtlijnen en wij moesten nog veel leren over het verloop van de ziekte. Ook konden wij niet vertrouwen op onze klinische blik. Normaal zie je aan hoe iemand in zijn bed ligt, hoe het met diegene gaat. Bij de coronapatiënten dachten wij in het begin ‘het gaat redelijk’, maar bleek na meting dat het zuurstofgehalte veel te laag was. De patiënten hadden dit zelf vaak niet door en dat maakte het soms erg verraderlijk. Het was een zware en bizarre periode. In de loop van de tijd nam het aantal coronapatiënten af en werden wij weer een gewone AOA. Dat was fijn. Corona is echter nooit weggeweest. Er was altijd wel een enkele coronapatiënt of een patiënt met een verdenking op corona op onze afdeling. Maar zij lagen in eenpersoonskamers strikt gescheiden van de rest van de patiënten op de AOA. Nu is dus weer een deel van onze afdeling ingericht voor coronapatiënten.’;
Buddysysteem
Net als tijdens de eerste golf wordt er op de cohortafdeling gewerkt met een buddysysteem. Anne: ‘’Dat betekent dat je altijd samen opwerkt met een collega. Dit is vaak een AOA-verpleegkundige samen met een I-Flex verpleegkundige. Wij weten beide precies hoe het gaat met onze patiënten en als de één even met pauze is, blijft de ander op de afdeling. Daarnaast kunnen wij dankzij het buddysysteem onze kwetsbare coronapatiënten beter ondersteunen.’; Om beter voorbereid te zijn op het werken op de cohortafdeling en meer te leren over corona hebben de I-Flex verpleegkundigen en verpleegkundigen van andere afdelingen afgelopen maanden een training gevolgd. ‘;Wij zijn heel blij dat zij ons ook tijdens deze tweede golf weer kunnen ondersteunen.’;
Weer de schouders er onder
De opschaling ging sneller dan Anne en haar collega’s verwachtten. ‘’Natuurlijk zagen wij wat er in het westen van het landgebeurde. En wij hebben ook patiënten overgenomen van ziekenhuizen daar zodat de reguliere zorg door kan gaan. Denk eens in hoe zwaar dat is. Dan ben je al ernstig ziek en moet je naar de andere kant van het land. Nu zien wij op de afdeling ook steeds meer coronapatiënten uit onze eigen regio. Het is pittig dat het weer begint. Maar wij hebben een passie voor ons vak en blijven ons uiterste best doen voor onze patiënten. Wij blijven strijdvaardig. Maar wij voelen ons soms kwetsbaar. Dan zeggen wij tegen elkaar ‘wij kunnen dit’, wij zetten weer onze schouders eronder en gaan ook voor deze patiënten weer keihard knokken. Wij geven niet op!’’
De berichten in de media over illegale feesten en andere overtredingen van de corona maatregelen kunnen Anne en haar collega’s slecht begrijpen. ‘’Ik vind dat moeilijk te bevatten. Wij zien hier iedere dag hoe mis het kan gaan en dan zijn er mensen zorgeloos aan het feesten… Natuurlijk snap ik dat de maatregelen ontzettend veel impact hebben en dat mensen er klaar mee zijn. Maar alsjeblieft, houd je aan de regels. Zeker nu er zo veel nieuwe besmettingen bijkomen.’’
Jongere mensen
De patiënten op de afdeling zijn over het algemeen jonger dan tijdens de eerste golf, ziet Anne. ‘’En doordat meer mensen zich kunnen en zich laten testen, weet men eerder dat men ziek is. Hierdoor trekken mensen sneller aan de bel. Doordat patiënten andere medicatie krijgen, lijken ze wat eerder te herstellen en lijkt het verloop van het virus iets minder progressief in de meeste gevallen. Het overgrote deel van de patiënten gaat vanaf onze afdeling naar huis en hoeven gelukkig niet opgenomen te worden op de IC. Dat is positief. Ik merk dat patiënten behoorlijk onder de indruk zijn als zij corona hebben en in het ziekenhuis liggen op een cohortafdeling. Het is ook niet niks. Ze zijn bang dat ze toch naar de IC moeten en realiseren zich dat ze zeker nog niet gezond zijn wanneer ze weer naar huis mogen. Het hersteltraject is lang.’’
