Ik zie het, Ton. Ik ruik het als ik in de winkel ben. Ik zie de armoede en de honger en dat komt omdat ik er zelf geweest ben. In een lang telefoongesprek met Ton Strien, burgemeester van Olst-Wijhe, komt het aan de orde, de gevolgen van corona en dat ik mij zorgen maak om wat ik om mij heen opmerk. Mensen met dure auto’s en in merkkleding die in de supermarkt voor het schap met de B-merken staan te twijfelen, dingen drie keer in de handen nemen en dan tenslotte met het aller, allergoedkoopste in het karretje naar huis gaan.
Door Gerlant Zielman
Ton en ik, wij hebben in oktober 2019 een keer een middag zitten sparren bij het Infocentrum IJssel in Den Nul. Het zou een interview worden ter gelegenheid van zijn herbenoeming als burgemeester, maar het gesprek ging zo diep en er gebeurde zoveel daarna in mijn leven dat u dat nooit heeft gezien. Wat ik mij vooral herinner, zijn onze gezamenlijke zorgen omtrent het participatieproces rondom bijvoorbeeld de windmolens. De boerenprotesten die toen net begonnen en de grote claim die iedereen legt op het platteland, maar ook de steeds groter wordende verschillen tussen arm en rijk. Een ander aspect van dat gesprek was hoe wij allebei als mondige Sallanders thuis worden gespiegeld door onze pubers. Zij zorgen ervoor dat als wij het een keer niet begrepen hebben er een andere visie bij komt. Dat was een stuk herkenning.
Wappietaal
Vrijdagavond belt hij en in no-time zitten we weer in de zelfde sfeer van die middag, elkaar aftastend, spiegelend en prikkelend. Het gaat over corona, hoe hij het beleeft, hoe ik het beleef en over hoe ik niet wachten kan op een vaccinatie. Hoe ik knetter gestoord wordt van al die ‘wappie’ taal op sociale media en dan dus over honger. Honger die ik heb gehad en beleefd en hoe ik mij toen over mij zelf heen moest zetten in het belang van mijn kinderen. Honderd procent afgekeurd, een minimale uitkering en middenin een scheidingsproces waren de portemonnee, de kast en de diepvries leeg en moesten de kids eten.
Honger
Dus de kinderen naar school op het laatste brood, ik met honger thuis en geen idee hoe of wat ik ze ’s avonds voor zou zetten. Ik moest actie ondernemen, vertel ik hem. Ik die alle politieke processen volg en zo dondersgoed weet hoe het zou moeten werken, heb mij gemeld bij Humanitas en toen ging het treintje rijden. Op vrijdagmiddag was de kast weer vol. De voedselbank zorgde daarvoor. Stichting Leergeld die potjes en kledingbonnen voor de kinderen had, de rekening van de school betaalde en noem maar op.
Armoede
Ik zie het, Ton. Als ik in bij de Appie of de Boni boodschappen doe, zeg ik hem. Ik zie het als ik op zaterdag bij de Lidl in Zwolle-zuid de dingen haal die de anderen niet hebben. De armoede zit nu overal. Maar Ton, kan ik het mijn pubers aandoen door er zo publiekelijk over te schrijven? Ze op een podium te zetten waar niemand op wil? Als ik me daar niet prettig bij voel, moet ik dat niet doen, is zijn advies. En zijn conclusie: dus wat je eigenlijk zegt is dat door corona de verschillen tussen arm een rijk alleen nog maar groter worden. Ik merk dat het hem wat doet.
Geen honger lijden
Zaterdagmiddag was ik bij de Lidl. Zondagmiddag bij de Boni en de Appie en ik zie wat ik zie en dan is het klaar. Voor een keer klap ik uit een vertrouwelijk gesprek met een van jullie politici. In godsnaam meld je. Meld je bij Humanitas, meld je bij je gemeente of meld je bij mij, maar ga geen honger lijden. Dat wil Ton niet, dat wil ik niet en dat willen onze pubers niet. Het is maar tijdelijk en weet je wat ze toen tegen mij zeiden? Was maar eerder gekomen…
- Meedoen aan Het eerlijke verhaal? Vertel het verhaal over corona. Kijk op Zwolle Nieuws
