Column in de serie Blauwe Maandagen van Sandor Quatfass
Foto: Sandor Quatfass
Koud kunstje
Ouders met kinderen die kijken naar ijs dat je niet mag aanraken. Dat het iets of iemand uitbeeldt dat is leuk, maar het gaat ze vooral om het ijs zelf.
Met je eigen lichaamswarmte kun je ijs zelf weer veranderen in water. Dat je een vaste vorm kunt veranderen in vloeibaar. Dat is magie, de toverkracht van je handen. Of tong. Want je ziet in de kinderogen dat ze die het liefst tegen de beelden aan willen drukken. Gewoon even likken.Als je de vraag krijgt van je kinderen waarom de beelden zijn gemaakt, kun je eigenlijk alleen antwoorden dat mensen dat blijkbaar leuk vinden. Ook dat wij het werk van de 40 beste ijskunstenaars ter wereld dan mooi kunnen bewonderen.Ze kunnen het goed, die ijs-artiesten. En trots mogen ze zijn op hun creaties. Net als mijn kinderen, die enthousiast hun nieuwe tekeningen lieten zien vanmorgen, en die nu een mooie plek op het prikbord hebben gekregen. Ons eigen tekeningen festival.De ijsbeelden zijn tijdelijk, vergankelijk, seizoensgebonden. Die hang je niet even op je prikbord. Deze kunst is bedoeld om maar eventjes van te genieten. Tot het teruggaat naar zijn oorspronkelijke vorm. Water. Eveneens het hoofdingrediënt van de warme drank die je op het plein bij het festival nog even drinkt. Je kinderen aan een kop warme chocolademelk met slagroom, waarvan de helft aan hun toet blijft hangen.Terwijl de koude kunstwerken worden bezocht in de hallen, komt buiten de ware kunstenares naar boven. De ijssculpturen en magische kristallen creaties, waarmee Moeder Natuur haar kunsten vertoont, zodra de temperatuur onder het vriespunt daalt, zijn onnavolgbaar.Bij het nemen van mijn laatste slok koffie, komt in me op dat veel grote kunstenaars pas na hun dood werden erkend. En deze gedachte blijft in mijn achterhoofd hangen. Even extra bewust van de natuur. Zij leeft.
De ijsbloemen op de ramen, pegels aan de dakgoot en spiegels op het wegdek zijn elk jaar weer een waar genot om naar te kijken. Maar ook de grachten die worden bedekt, de deuren die zijn vastgevroren en het verkeer dat plat komt te liggen, kunnen we als kunstwerken van de natuur beschouwen.
Terwijl de kinderen uit het raam staren naar de schoonheid van de natuurlijke creaties, is onze aandacht gericht op het autoraam dat we nog moeten krabben. We zien de strooiwagens en het pad dat we zelf nog moeten ruimen.
Met plezier nemen we onze kinderen mee naar het ijsbeelden festival in de stad. Maar laten we ons ook meevoeren, aan de hand van onze kinderen? Want als de ware winter is begonnen, worden we elke dag getrakteerd op een nieuwe voorstelling door de natuur.
Daar mag je alles gewoon aanraken.
En als je wilt..
Gewoon even likken!
