ZWOLLE – Ee politieagent schrijft een blog over een doordeweekse nachtdienst. Hij heeft er weer zin in, zin om boeven te vangen.
Een doordeweekse nachtdienst, het is mijn eerste nachtdienst na een revalidatie van tien maanden. Ik heb zin om weer aan het werk te gaan, zin om boeven te vangen! Ik heb dienst met collega E. Ons roepnummer is de 12.02.
Rond 4.30 uur horen wij dat de collega’s van 12.01 een melding krijgen van een poging inbraak heterdaad. Meldster hoorde gerommel aan de deur van de kantine van de manege, ze keek uit haar raam en zag twee jongens die probeerden de deur open te breken. Meldster schreeuwde naar beneden: “Hé, wat moet dat daar? Weg wezen!” De jongens bedachten zich geen moment en renden weg. De meldster hoorde vervolgens een scooter starten en wegrijden.
Ik hoor de collega’s van de 12.01 zeggen dat ze ter plaatse gaan. Ik zeg tegen E. “Daar zijn eerder meerdere kantine inbraken in één nacht gepleegd. Laat hun maar ter plaatse gaan, wij gaan naar de kantine van de hockeyvereniging.” Zo gezegd, zo gedaan. We geven ons plan door aan de meldkamer en rijden in de richting van de hockeyvereniging.
Na enkele minuten komen wij aan bij de hockeyvereniging. Op de parkeerplaats zien we een aantal auto’s en een scooter staan. We parkeren het dienstvoertuig en geven aan de collega’s door dat we ter plaatse zijn.
Het is een wilde gok om naar de hockeyvereniging te rijden, maar toch merk ik dat de spanning stijgt, kennelijk heb ik de afgelopen tien maanden te weinig meegemaakt.
Ik stap uit het dienstvoertuig en loop in de richting van de scooter, ik zie dat de sleutels nog in het contact zitten. Mijn adrenalinepeil schiet omhoog, “Ze hebben de scooter al klaar staan om te vluchten.” Schiet er door mijn hoofd. Op het moment dat ik dit tegen E. wil zeggen hoor ik glasgerinkel. Verschrikt kijk ik E. aan, aan zijn reactie zie ik dat hij het ook heeft gehoord. We wijzen tegelijk in de richting waarvan wij denken dat het geluid vandaan komt, de ingang van de kantine!!
“Glasgerinkel bij de hockeyvereniging!” fluister ik bijna schreeuwend door mijn portofoon. Ik hoor de overige collega’s zeggen dat ze er direct aankomen.
Samen met E. loop ik naar de ingang van de kantine. Ik zie dat er glas op de grond ligt en dat er een groot gat in de ruit van de kantinedeur zit. De adrenaline giert door mijn lichaam, “Dit is raak!”.
Ik kijk door de geopende kantine deur naar binnen, ik zie een jongen in de kantine lopen, hij kijkt zoekend om zich heen. Ik schreeuw: “Politie! Je bent aangehouden, ga liggen! Op de grond nu!!” Ik zie dat de jongen verschrikt omkijkt en direct weg sprint in de richting van de klapdeuren. Dit blijken met recht klapdeuren te zijn, de deuren zitten op slot en de jongen klapt er in volle vaart tegen aan. De jongen herstelt zich voordat ik bij hem kan komen en hij gaat aan de andere kant van een grote kantinetafel staan. Ik roep dat hij op zijn buik moet gaan liggen, dit weigert hij.
Ik zeg tegen E. ga jij links, dan ga ik rechts. De jongen hoort wat wij zeggen en maakt een ongewoon gebaar. Hij wijst naar iets achter ons. In de veronderstelling dat het een afleidingsmanoeuvre is roep ik nogmaals dat hij moet gaan liggen. Ik zie dat hij nogmaals achter ons wijst, hij trekt hierbij een gezicht alsof hij wil zeggen: “Jullie weten niet wat jullie missen.” Als we achter ons kijken blijkt dat dit inderdaad het geval is. We zien een tweede jongen op zijn tenen richting de openstaande kantine deur sluipen. Het is eigenlijk een heel komisch gezicht hoe deze jongen zo stil mogelijk probeert weg te komen. Ik zeg tegen E. “Pak jij hem?” E. roept tegen de tweede jongen dat hij met zijn handen tegen de muur moet gaan staan en slaat hem in de boeien.
Ik draai me weer om naar de eerste jongen. Hij staat nog steeds aan de andere kant van de tafel. Ik roep tegen hem: “Nu ga je op je buik liggen anders gebruik ik pepperspray!” Om mijn woorden kracht bij te zetten pak ik de pepperspray in mijn hand. De jongen kiest eieren voor zijn geld en gaat op zijn buik liggen. Ik loop om de tafel heen en sla de jongen in de boeien. Precies op dat zelfde moment komen de overige collega’s binnenlopen. Na de nodige high fives brengen we de verdachten over naar het politiebureau.
Op het politiebureau zeg ik tegen E. “Dat is een lekkere binnenkomer na tien maanden ziektewet!”
Reacties